სადისერტაციო ნაშრომი მიმოიხილავს ფრიდრიხ ნიცშესა და მარტინ ჰაიდეგერის ფილოსოფიურ სისტემებს, განსაკუთრებით კი მათ დამოკიდებულებას ხელოვნებასთან. ნიცშესთვის ხელოვნება წარმოადგენს ცხოვრების მტკიცების უმაღლეს ფორმას, ხოლო ჰაიდეგერი მას ჭეშმარიტების გამჟღავნების საშუალებას უკავშირებს. ნაშრომი ცდილობს ამ ორი მოაზროვნის თეორიების შედარებით ანალიზს, რათა გამოავლინოს მათი ძირითადი მსგავსებები და განსხვავებები. ამ პროცესში განსაკუთრებული ყურადღება ექცევა ნიცშეს ძალაუფლების ნების კონცეფციას და ჰაიდეგერის „ალეთეიას“ (ჭეშმარიტების დაუფარველობას), როგორც ხელოვნების მნიშვნელობის განმსაზღვრელ ფაქტორებს. დასკვნაში მოცემულია მათი ფილოსოფიური ხედვების ზეგავლენა თანამედროვე ესთეტიკაზე და ფილოსოფიაზე.